Αυτή την Παρασκευή (14/10/2016) προβάλουμε την αμερικανική κωμωδία Όλοι θέλουν από λίγο!! (Everybody Wants Some!!)
Σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ (Boyhood, Dazed and Confused, Before Sunrise )
Mε τους: Μπλέικ Τζένερ, Ζόι Ντόιτς, Γκλεν Πάουελ, Γουάιατ Ράσελ
2016 | Έγχρ. | Διάρκεια: 116'
Οι πρωτοετείς, ανάμεσά τους και αυτοί που πήραν υποτροφία για να συμμετάσχουν στην ομάδα μπέιζμπολ, μετακομίζουν στην εστία ενός κολεγίου στο Τέξας της δεκαετίας του ’80. Οι παλιοί αναλαμβάνουν να βάλουν το φρέσκο αίμα στο οργιώδες κλίμα της φοιτητικής ζωής, με χορευτικές επισκέψεις στην τοπική ντίσκο, μαθήματα καμακιού και άγριου μεθυσιού στα πάρτι της πανεπιστημιούπολης.
Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ μετά την «Before» τριλογία και το «Μεγαλώνοντας» επιστρέφει εκεί που μεγάλωσε - στο Τέξας και στα προσωπικά νεανικά του χρόνια και πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε με το «Dazed and Confused». Αν εκεί ζήσαμε τις τελευταίες μέρες μίας παρέας στο Γυμνάσιο, τώρα ξαναβρισκόμαστε στις πρώτες μέρες μιας παρέας στο πανεπιστήμιο. Η διάθεση είναι ίδια, αλλά ακόμα πιο σπουδαία, ίδια παραμένει και η καρδιά: ακόμα κι αν δεν μπορείς να ταυτιστείς με συγκεκριμένες μνήμες αν δεν είσαι Αμερικανός που μεγάλωσες στα 70ς-80ς, ακόμα κι αν δεν σε ενδιαφέρει το μπέιζμπολ (το οποίο δεν παίζει τελικά και τόσο μεγάλο ρόλο στην ταινία), αν δεν χόρεψες ποτέ two-step ή δεν ψάρεψες κορίτσια στην ντίσκο της γειτονιάς σου, η πένα κι ο κινηματογραφικός φακός του Λινκλέιτερ θα σε κάνουν να κλάψεις - από τα γέλια και τη συγκίνηση.
Μπορεί το εν λόγω φιλμ να μη μοιράζεται τη διεισδυτική ματιά του «Μεγαλώνοντας» ή τη βαθιά διαλεκτικότητα της τριλογίας του «Πριν το ξημέρωμα/ηλιοβασίλεμα/μεσάνυχτα» όμως διατηρεί ολοκάθαρα μια γεύση από το πέρασμα του χρόνου που σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς θα μπορούσαν να είναι όλοι αυτοί οι πανέμορφοι και καλογυμνασμένοι φοιτητές τώρα. Όλα τα γεγονότα μοιάζουν να συνδέονται με μια μεγαλόπρεπη αφέλεια μέσα σε ένα αιώνιο παρόν. Η κωμωδία βρίσκεται συνεχώς στο προσκήνιο με τον ίδιο τον σκηνοθέτη να νοσταλγεί εκείνη την περίοδο στην οποία η ιδέα της ενηλικίωσης δεν είχε κανένα απολύτως νόημα. Τότε που δεν μπορούσες να σκεφτείς τον εαυτό σου να μεγαλώνει. Η απουσία κάποιου κεντρικού δραματικού συμβάντος το οποίο φαίνεται να αποζητούν και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, αντί να αποδυναμώνει, αντιθέτως εμπλουτίζει το εγχείρημα με την πολυπλοκότητα της καθημερινότητας, που ορίζει τις επιθυμίες, τις αποφάσεις, τους στόχους και τις ανθρώπινες σχέσεις. Την πολυπλοκότητα τελικά της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Και εκεί είναι που όλες οι ταινίες του Λινκλέιτερ συνδέονται ιδιότυπα και αποκτούν νόημα.
Aυτή η γλυκιά και καλοσχεδιασμένη ταινία, χωρίς καθόλου να ηθικολογεί, μιλά για μια αθωότητα που κάποτε φάνταζε προνόμιο. Για τη σεμνότητα της απόλυτης απελευθέρωσης. Και τελικά για την απόκτηση εμπειρίας που έρχεται ακόμη κι αν, απλά και δίχως ιδιαίτερο νόημα, αφήνεις το χρόνο να περνά.
Ξεκινάμε στις 20.00
στο αμφιθεατρο της ΠΑΘΑΝ (Μικράς Ασίας 75, Ιατρική Σχολή Αθηνών, Γουδί)
Είσοδος ελευθερη! ! Σας περιμενουμε !!!
Σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ (Boyhood, Dazed and Confused, Before Sunrise )
Mε τους: Μπλέικ Τζένερ, Ζόι Ντόιτς, Γκλεν Πάουελ, Γουάιατ Ράσελ
2016 | Έγχρ. | Διάρκεια: 116'
Οι πρωτοετείς, ανάμεσά τους και αυτοί που πήραν υποτροφία για να συμμετάσχουν στην ομάδα μπέιζμπολ, μετακομίζουν στην εστία ενός κολεγίου στο Τέξας της δεκαετίας του ’80. Οι παλιοί αναλαμβάνουν να βάλουν το φρέσκο αίμα στο οργιώδες κλίμα της φοιτητικής ζωής, με χορευτικές επισκέψεις στην τοπική ντίσκο, μαθήματα καμακιού και άγριου μεθυσιού στα πάρτι της πανεπιστημιούπολης.
Ο Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ μετά την «Before» τριλογία και το «Μεγαλώνοντας» επιστρέφει εκεί που μεγάλωσε - στο Τέξας και στα προσωπικά νεανικά του χρόνια και πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε με το «Dazed and Confused». Αν εκεί ζήσαμε τις τελευταίες μέρες μίας παρέας στο Γυμνάσιο, τώρα ξαναβρισκόμαστε στις πρώτες μέρες μιας παρέας στο πανεπιστήμιο. Η διάθεση είναι ίδια, αλλά ακόμα πιο σπουδαία, ίδια παραμένει και η καρδιά: ακόμα κι αν δεν μπορείς να ταυτιστείς με συγκεκριμένες μνήμες αν δεν είσαι Αμερικανός που μεγάλωσες στα 70ς-80ς, ακόμα κι αν δεν σε ενδιαφέρει το μπέιζμπολ (το οποίο δεν παίζει τελικά και τόσο μεγάλο ρόλο στην ταινία), αν δεν χόρεψες ποτέ two-step ή δεν ψάρεψες κορίτσια στην ντίσκο της γειτονιάς σου, η πένα κι ο κινηματογραφικός φακός του Λινκλέιτερ θα σε κάνουν να κλάψεις - από τα γέλια και τη συγκίνηση.
Μπορεί το εν λόγω φιλμ να μη μοιράζεται τη διεισδυτική ματιά του «Μεγαλώνοντας» ή τη βαθιά διαλεκτικότητα της τριλογίας του «Πριν το ξημέρωμα/ηλιοβασίλεμα/μεσάνυχτα» όμως διατηρεί ολοκάθαρα μια γεύση από το πέρασμα του χρόνου που σε κάνει να αναρωτιέσαι πώς θα μπορούσαν να είναι όλοι αυτοί οι πανέμορφοι και καλογυμνασμένοι φοιτητές τώρα. Όλα τα γεγονότα μοιάζουν να συνδέονται με μια μεγαλόπρεπη αφέλεια μέσα σε ένα αιώνιο παρόν. Η κωμωδία βρίσκεται συνεχώς στο προσκήνιο με τον ίδιο τον σκηνοθέτη να νοσταλγεί εκείνη την περίοδο στην οποία η ιδέα της ενηλικίωσης δεν είχε κανένα απολύτως νόημα. Τότε που δεν μπορούσες να σκεφτείς τον εαυτό σου να μεγαλώνει. Η απουσία κάποιου κεντρικού δραματικού συμβάντος το οποίο φαίνεται να αποζητούν και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές, αντί να αποδυναμώνει, αντιθέτως εμπλουτίζει το εγχείρημα με την πολυπλοκότητα της καθημερινότητας, που ορίζει τις επιθυμίες, τις αποφάσεις, τους στόχους και τις ανθρώπινες σχέσεις. Την πολυπλοκότητα τελικά της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης. Και εκεί είναι που όλες οι ταινίες του Λινκλέιτερ συνδέονται ιδιότυπα και αποκτούν νόημα.
Aυτή η γλυκιά και καλοσχεδιασμένη ταινία, χωρίς καθόλου να ηθικολογεί, μιλά για μια αθωότητα που κάποτε φάνταζε προνόμιο. Για τη σεμνότητα της απόλυτης απελευθέρωσης. Και τελικά για την απόκτηση εμπειρίας που έρχεται ακόμη κι αν, απλά και δίχως ιδιαίτερο νόημα, αφήνεις το χρόνο να περνά.
Ξεκινάμε στις 20.00
στο αμφιθεατρο της ΠΑΘΑΝ (Μικράς Ασίας 75, Ιατρική Σχολή Αθηνών, Γουδί)
Είσοδος ελευθερη! ! Σας περιμενουμε !!!